وقتی دنیا بزرگ شد؛

کوچک شد؛

زرد و آبی شد؛

و نورانی...

مثل پنجره ای که رو به خانه باز می شود...

تو در جاده ای پر از باران،منتظرم بودی...

وقتی دنیا پر از باران شود...

پر از جاده؛

پر از پنجره؛

و بزرگ و بزرگتر شود...

یا کوچک و کوچکتر...

من در نقطه ای از جاده به تو می رسم...

هر لحظه...

دنیا نورانی هم نبود،نباشد!

زرد و آبی هم...

من و تو

هم انتظار را خوب بلدیم،

هم رسیدن را...

هر لحظه منتظریم...هر لحظه می رسیم...

خستگی معنا ندارد؛

ما فرزندان سفریم...

نظرات شما عزیزان:

GoldenStar

ساعت7:40---21 مرداد 1393

[وب سایت]

عالی بود
پاسخ:مرسی.

باران

ساعت1:15---11 مرداد 1393

[وب سایت]

negin

ساعت3:35---3 مرداد 1393

[وب سایت]

تو خری...
تو خرییییییییییییییییی...
تو خریییییییییییییییییییییییییییی یی...
تو خریییییییییییییییییییییییییییی ییییییییییی...
روانیه خل به من میگه: من چن وقته نمیتونم بنویسم!!! :|||||||||
نمیتونیییییییییییییییییی؟!!
الان اینی که نوشتی تازه از رو نتونستن بود؟!؟!
پاسخ:یعنی میخوای به من بگی این از نظر ادبی خوبه؟!اصلا تصور نکن که بپذیرم...!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: